Kuzey – güney yönünde uzanan bantlar mekânsal kurgu stratejisinin ilk ayağını oluşturmaktadır. Bantlar sadece yapıları değil, aralarında kalan peyzajı da düzenleyen bir araca dönüşerek iç – dış ilişkisinin üreteci olmaktadır. Tüm araziye yayılan yapılaşma birbiri ile çok yakın ilişkili 2 kattan oluşan alçak silüetli bir doku oluşturarak kullanıcıların daima zemin ile ilişki halinde olmasını sağlamaktadır. Birbiri ile farklı kombinasyonlarda ilişkiler kurmaya olanak veren esnek bantlar yerleşke boyunca sürpriz/yeni/yaratıcı eylemlerin oluşmasını tetiklemektedir. Bu kurgu sürdürülebilir bir kullanım için gelecekteki olası değişiklikler için esnek bir çerçeve sunmaktadır.

Birbirine paralel uzanan bantlar zeminde merkezlerinden geçen ve doğu – batı yönünde kateden bir dolaşım aksı ile birbirine bağlanırken +4.00 kotunda da sicim gibi aralarında gezinen bir yürüme yolu ile birbirleriyle ilişkilenmektedir. Bu sicim zeminin doğal bir uzantısı olarak yerleşke boyunca birkaç özelleşmiş yerden rampalar ile yükselmekte, +4.00 kotunu ikinci bir zemin düzlemine dönüştürmektedir.

Peyzaj içerisinde konumlanan yapılar nötr, gösterişsiz dilleri ile yerleşkedeki deneyimler için bir arka plan sunmaktadır. Böylece yapılar kullanıcıların üretmeleri, deneyimlemeleri ve dönüştürmeleri için bir başlangıç noktası oluşturmaktadır. Yapıları birbiri ile ilişkilendirerek aralarındaki dokuyu ören sicim, çelik konstrüksiyonu ve ahşap kaplamaları ile bu deneyim için fiziksel bir “iz”in ifadesidir.